Debiut poetycki Nadii Szymaniak

Poezja NADII SZYMANIAK, zaprezentowana w sali wykładowej Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Bydgoszczy, w ramach spotkań poetyckich, organizowanych przez Wojewódzki Ośrodek Kultury i Sztuki w Bydgoszczy, wypadła nader interesująco i niebanalnie. Co – przyznajmy – nie jest bynajmniej oczywiste, zważywszy, że był to publiczny debiut (prawdopodobnie pierwszy wieczór autorski!) młodej Autorki.
Nadia Szymaniak tworzy swoimi wierszami własny, wręcz intymny, specyficzny świat, posługując się nieraz wykreowanymi przez siebie postaciami (takimi jak Dziewczyna Murzynka Bambo).
W tej młodej, dopiero „wstępującej” twórczości lirycznej wyczuwalne jest już opanowanie formy wiersza, śmiałość w używaniu ciekawych alegorii czy metafor.
Znakomicie wyszedł Nadii arcy-lakoniczny wiersz, de facto miniatura poetycka, pt. „Jesień”:

ptaki odlatują
człowiek nie potrafi

– to nie wybrany cytat, ale cały utwór!
W swej twórczości – na ile ją poznałem – Szymaniak chętnie operuje specyficznym nastrojem oraz zmysłowością, jest bardzo intymna – intymnością przeżyć, doznań, wrażeń i refleksji. Poetka nie waha się również poruszać kontrowersyjnych tematów, jednak nie jest to prowokacja dla samej tylko prowokacji.

Na koniec chciałbym zwrócić szczególną uwagę na wiersze o następujących tytułach:
„Zimno”, „Rozumek starej panny”, „Dziewczyna Murzynka Bambo”, „Chcę kochać” oraz „Babcia”
– wiersz (jak łatwo się domyśleć) poświęcony pamięci zmarłej – 10. lat temu – babci.
Recytacja tego wiersza była notabene dla Nadii nad wyraz trudna ze względu na Jej autentyczne wzruszenie, z czego jednak w końcu wybrnęła i przeczytała wiersz w całości.
Nadii Szymaniak należy życzyć dalszej pracy, wiele natchnienia i sukcesów,
a przede wszystkim wytrwania na tej, nie zawsze łatwej i świetlanej, poetyckiej drodze!

JAROSŁAW ST. JACKIEWICZ.